Podróże – Strona 2

Plany na weekend

Chciałoby się ten post znowu zatytułować „Nadrabiam Zaległości”, ale przecież nie można tak się powtarzać. Zwłaszcza jeśli się pisuje jedynie raz na kilka miesięcy… Zdecydowałem się więc na inny tytuł, może bardziej do treści adekwatny.

Zamiast streszczać ostatnich 9 miesięcy, przejdę raczej od razu do wydarzeń bieżących. Dziś zamierzam sfinalizować ofertę, nad którą pracowałem ostatnich kilka miesięcy i zawiozę ją jutro do Toronto. Korzystając z tej okazji umówiliśmy się już z Olą i Sebastianem i wybierzemy się razem nad Zatokę Gregoriańską. Planujemy Babcię Alę zostawić w Toronto z mamą Oli. Na chwilę chociaż odetchnie od dzieciaków i korzystając z okazji pewnie z ochotą rozerwie się podczas weekendu w wielkim mieście. My za to pojedziemy dalej na północ, aż do Penetanguishene, gdzie w zeszłym roku poznawałem uroki żeglowania podczas bezwietrznej pogody. Mam nadzieję, że tym razem pogoda dopisze, o czym z pewnością napiszę w następnej relacji. Miejmy nadzieję, że nie będzie trzeba na nią czekać tak długo jak na ten post…

Tajfun Wipha

Wczoraj nad Taipei przeszedł Tajfun Wipha, pozostawiając co najmniej jedną ofiarę śmiertelną oraz powodując znaczne straty materialne w całej prowincji. Ponad dziewięć tysięcy mieszkań w całym północnym Tajwanie zostało wczoraj pozbawionych prądu. Wiatr wiał z prędkością od 126 do 191 km/h, wielkość tajfunu przekraczała 200 km średnicy. Na dziś i jutro przewidywane są dalsze obfite opady deszczu.

Tak jak w okolicach Rochesteru dzieci zimą czekają na „Snow Day”, czyli opady śniegu tak obfite, że zmuszające administrację okręgu do zamknięcia szkół, tak tutejsze dzieci z tych samych powodów cieszą się z nadejścia „Typhoon Day”. Nie tylko zresztą dzieci. Większość biur i przedsiębiorstw było wczoraj zamkniętych, wliczając w to również lotniska… oraz nasze biuro!

Wiptha jest już 12 tropikalnym sztormem, który pojawił się nad zachodnim Pacyfikiem w tym roku. Porusza się on teraz z prędkością 20 km/h w kierunku północnym. Dzisiaj ma dotrzeć do Chin. Synoptycy przewidują, że opady deszczu w górach oraz w okolicach Taipei sięgnąć mogą dzisiaj 700 mm. Dobrze, że parasolki są na standardowym wyposażeniu hotelu, szkoda tylko, że nie zabrałem kaloszy…

Chiny dopiero szykują się na nadejście sztormu. W Szanghaju, największym w Chinach centrum finansowym, mieście zamieszkałym przez ponad 20 milionów ludzi, zamknięto już wszystkie szkoły i ewakuowano ponad 200 tysięcy ludzi.

Tymczasem w okolicach Rochesteru na bezchmurnym niebie króluje słońce, jest bezwietrznie, a temperatury utrzymują się w okolicach 24, 27 stopni Celsjusza…

Powrót do Taipei

Właśnie minęła czwarta nad ranem. Po blisko dwu godzinach przewracania się z boku na bok postanowiłem wziąć się do roboty. Nie pisze tych słów ponaglany wyrzutami sumienia. W końcu nie pisałem przez blisko trzy miesiące i kilka godzin nie sprawiłoby większej różnicy. Piszę bo nie mogę spać. Jestem znowu na Tajwanie i cierpię z powodu różnicy czasu…

Przyleciałem w sobotę wieczorem. Tym razem podróż minęła bez przygód i zarówno ja, jak i mój bagaż dotarliśmy na miejsce zgodnie z planem. Kierowca na lotnisku przywitał mnie słowami: „Welcome back Robert!”. Przyznaję, zrobił na mnie wrażenie. W końcu to dopiero ma druga wizyta tutaj, a on już mnie pamięta i wita jak starego znajomego…!?! Ja nawet nie jestem pewien, czy go kiedykolwiek w życiu widziałem… Pomyślałem jednak, że tak pewnie wita wszystkich swych pasażerów i dalej już sobie tym nie zaprzątałem głowy. Dopiero, gdy po dotarciu do hotelu okazało się, że będę mieszkał w tym samym pokoju, zacząłem nabierać podejrzeń.

Rozpakowując się, włączyłem telewizor. Spośród jakichś pięćdziesięciu kanałów, blisko połowa w języku angielskim, niemieckim lub francuskim. Reszta chyba po chińsku. Zatrzymałem na Deutsche Welle bo zaintrygował mnie tytuł następnego programu: „Erforglishes schauspielerin und modell aus Polen”. Nie minęło jeszcze dwadzieścia minut od przyjazdu, a tu telewizor w stolicy Republiki Chin wita mnie słowami Agaty Buzek…

Podczas ostatniej wizyty miałem okazję zwiedzić drapacz chmur Taipei 101, memoriał Chiang Kai-Chek’a, Teatr Narodowy i Filharmonię, Ximen, Xinyi i klika mniej ciekawych dzielnic tej metropolii. Nie starczyło mi jedynie czasu na National Palace Museum. Postanowiłem więc nadrobić braki poprzedniej wizyty już w niedzielę.

Gdziekolwiek to możliwe, przebywając w dużym mieście staram się przemieszczać za pomocą metra. To chyba takie zboczenie zawodowe. Pałac jednak okazał się być położony daleko od węzłów komunikacyjnych podziemnej kolei. Nie chcąc tracić czasu na rozważanie alternatywnych środków komunikacji publicznej postanowiłem wynająć taksówkę. Podróż zajęła nie więcej niż dwadzieścia minut.

National Palace Museum w pełni zasługuje na swą nazwę. Jest to istotnie pałac położony u zbocza stromej góry. Gości on bogate kolekcje dzieł sztuki gromadzone przez ponad osiem tysiącleci. Niestety muzeum nie zezwala na robienie zdjęć wewnątrz budynku, co za tym idzie nie mogę posiłkować się fotografiami. Gdybym jednak mógł, to zapewne patrzelibyście teraz na niezliczone egzemplarze talerzy, czajniczków, filiżaneczek, pudełek, puzderek i innych pojemników. Obok tego starodruki i trochę artefaktów sztuki wojennej. Wszystko wskazuje na to, że przez tych osiemdziesiąt wieków cywilizacji, Chińczycy nic tylko pisali wiersze na puzderkach, chowali w nie różne czareczki i podczas przerw w bojach popijali herbatkę. Może się mylę, ale w końcu nie korzystałem z usług przewodniczki…

Tu mała dygresja. W Taipei, mieście zamieszkałym przez siedem milionów ludzi na każdego białego przypada chyba kilka tysięcy Chińczyków. Biali to zazwyczaj Amerykanie, czasem również Anglicy, Francuzi i kilka innych europejskich nacji. Bardzo popularnym widokiem są właśnie pary mieszane. On – biały, nieokreślonego wieku i nieszczególnej urody, ona – młoda i ładna Chinka. Zakładam, że to lokalne agencje turystyczne w ten sposób kojarzą turystów z przewodniczkami…

Po kilku godzinach oglądania starożytnych naczyń, postanowiłem kupić jakieś pamiątki. Dzięki ostatniej wizycie pamiętałem o miejscu, gdzie lokalni artyści i kolekcjonerzy antyków spotykają się co niedziela, by zamienić swe produkty na pieniążki turystów. Resztę dnia spędziłem szukając posążków Buddy pośród kramów ulicznych sprzedawców. Po późnym obiedzie wróciłem do hotelu, by walczyć z ogarniającym mnie znużeniem. Oczywiście walkę przegrałem. Obudziłem się tylko po to by umyć zęby, wyłączyć telewizor i wrócić do łóżka. Za to od drugiej w nocy nie mogłem już spać… Dochodzi szósta. Ubieram się i idę na śniadanie. W końcu przede mną trudny tydzień i jakoś muszę nabrać sił.

Nadrabiam zaległości

Sporo wody upłynęło od mego ostatniego niepisania. Chyba już pora „nastukać” słów kilka. Jako, że żonkę chwilowo z domu wywiało a Nadia zajęta jest oglądaniem (po raz setny chyba!) „Dziewczynki z zapałkami”, skorzystam z chwili spokoju i napiszę co nieco.

Na wstępie wyjaśnienie. Nie miałem już od dłuższego czasu okazji nic dodać do tego nadzwyczaj nudnego blog’u za sprawą nowych obowiązków służbowych. Nawiązując do tego co już chyba napisałem wcześniej, robota w końcu mnie dopadła. Dostałem nowy projekt i jestem w trakcie jego organizacji. Co za tym idzie spędzam dużo więcej czasu w pracy, dużo mniej w domu i prawie wcale w Internecie, dopisując kolejny odcinek tej noweli.

Maj minął szybko i bezpowrotnie. Czerwiec skończy się za kilka godzin. Przez ostatnich kilka tygodni męczyły nas bardzo upały. Temperatura codziennie powyżej trzydziestu stopni Celsjusza i brak klimatyzacji w domu sprawiały, że codzienne wyprawy do pracy stawały się dużo przyjemniejsze. Teraz jednak, gdy zainstalowaliśmy w końcu to dobrodziejstwo nauki również i w naszym domostwie, temperatury nagle spadły do bardzo przyjemnych dwudziestu paru stopni. No cóż, znając życie i naszego pecha upały już w tym roku nie wrócą, ale za to będziemy gotowi na następny rok.

Pisząc o gorących temperaturach nie mogę nie wspomnieć naszych czerwcowych wycieczek. W pierwszy weekend czerwca wybraliśmy się do Toronto. Agnieszka i Nadia zostały tam z Olą, ja natomiast pojechałem w piątek wieczorem z Sebastianem do Penetanguishene, małej miejscowości na południowo-wschodnim wybrzeżu zatoki gregoriańskiej (Georgian Bay). Noc spędziliśmy w przystani na jego łódce. Rano natomiast zaczęliśmy „żeglować”. Przyznać muszę, że było to dla mnie pierwszy, w miarę poważny kontakt z żaglami i bardzo mi się podobało. Szkoda tylko, że w ten akurat weekend wiatr wziął sobie wolne i ustąpił pola słońcu. Efekt tego był taki, że dryfowaliśmy przez dwa dni po całej zatoce, nigdy nie przekraczając czterech węzłów. Słoneczko przygrzewało i mimo prób ocalenia skóry, udało mi się przypalić ramiona i… uszy. Ogólnie jednak bardzo byłem zadowolony z weekendowego wypadu.

Kilka dni później musiałem wyjechać na tygodniową delegację do Tajwanu. Była to dla mnie pierwsza wizyta w Azji. Cały tydzień spędziłem w Tai-pei, większość czasu w biurze, więc o walorach turystycznych Republiki Chin wypowiadać się nie mogę zbyt obszernie. Miałem wystarczająco dużo czasu by odwiedzić jedynie mauzoleum Chiang Kai-Shek’a, budynek Tai-pei 101 (w tej chwili jeszcze najwyższy na Świecie), Teatr i Filharmonię Narodowe i kilka innych dzielnic miasta. Wrażenia? Było bardzo gorąco, przez kilka dni deszcz padał bez przerwy, potem gdy się nieco przejaśniło wilgotność powietrza pozostała jednak powyżej 94%. Miasto bardzo nowoczesne, w miarę czyste i zadbane, bezpieczne dla turystów i wiecznie żywe. Chmary skuterów na każdym skrzyżowaniu ruszają wraz ze zmianą świateł. Za nimi tysiące żółtych taksówek. W przeciwieństwie do Nowego Jorku jednak bardzo łatwo jest je zatrzymać, a przejazd jest bardzo tani.

Sezon Motocyklowy

Sezon motocyklowy uważam za oficjalnie rozpoczęty! Dziś rano sugerując się korzystną prognozą pogody postanowiłem zaoszczędzić na kosztach paliwa i wybrałem się do pracy jednośladem. Odpalenie Hondy okazało się wcale niełatwe, jednak możliwe. Po kilku próbach siedziałem już na mym rumaku pomykając przez osiedle i chwaląc siebie w duchu za to, że nie zapomniałem o rękawiczkach. Kilka mil dalej wiedziałem już, że droga powrotna będzie dużo przyjemniejsza. Według prognozy temperatura w ciągu dnia miała sięgnąć 20 st Celsjusza. Rano jednak było tylko kilka stopni powyżej zera…

Po pół godzinnej przejażdżce dotarłem do pracy. Kolejne pół godziny zajęło mi odzyskanie normalnej temperatury ciała. Nie było łatwo zalogować się do systemu mymi na kość zmarzniętymi paluchami. Nie zabrałem się też za pisanie tej notki do czasu, aż kawa wspomogła krążenie krwi i dotleniła mózg. Zostałem odhibernowany.

Jako, że około południa słoneczko świeciło w najlepsze, a mnie w robocie nudziło się strasznie, postanowiłem więc wziąć sobie wolne na resztę dnia. Jak postanowiłem tak zrobiłem. Wpadałem tylko na chwilkę do domu, po czym gnałem już do Arkport, by poddać motocykl corocznej inspekcji. Potem jeszcze tylko krótka wizyta w Hornell (żeby pstryknąć kilka zdjęć) i dalej przez Howard, Avoca, Cohocton do Naples, i szybciutko przez Richmond, Honeoye i Hemlock do domu.

Po drodze spotkałem mnóstwo motocyklistów. Wszyscy chyba uradowani pierwszymi promieniami słoñca odkrywali na nowo uroki podróży jednośladem. Jak co roku zresztą…

Amerykański Wymiar Sprawiedliwości

Wczoraj byłem w sądzie w miejscowości Fultonville, NY. To bardzo mała mieścina, zaraz przy autostradzie niedaleko Albany. Byłem tam dzięki memu Walentynkowemu rajdowi, podczas którego zaliczyłem stłuczkę i mandat za „niedostosowaną prędkość”. Sąd okazał się być barakiem na skraju wsi, gdzie rozprawy odbywają się dwa razy w tygodniu. Dzięki temu oczywiście frekfencja dopisuje. Wczoraj spotkałem tam oprócz „piratów drogowych” również osoby skazane za posiadanie narkotyków, drobne rozboje, sprzeczki rodzinne itp. Było również trzech więźniów z pobliskiego więzienia oczekujących na wyroki w ich sprawach. Ciekawe uczucie. Wszyscy trzej to wielkie draby ubrane w pomarańczowe kombinezony (jednoczęściowe), ręce i nogi spięte łańcuchami, wokół pełno strażników, a oni ładują się na krzesła koło mnie…

Cały ten sąd to jedna wielka farsa. Dwóch emerytów w czarnych togach robi ważne miny i nudzi się niemiłosiernie. Prawnicy robią sobie imprezę na zapleczu i tylko banda zastraszonych ludzi oczekuje na „sprawiedliwy” wyrok. A sprawiedliwy wyrok osiągany jest nie przed obliczem trybunału, a w małej kanciapie sam na sam z oskarżycielem. On oferuje Ci stosowną do wykroczenia karę, Ty proszisz o coś łagodniejszego i tak negocjujecie, aż do osiągnięcia porozumienia. Potem czekasz jeszcze chwilę na sali rozpraw, aż sędzia oczyta Twój „wyrok”. Potem juz tylko do kasy i można wracać do domu…

Dla mnie wyprawa ta (prawie 200 mil w każdą stronę) opłacała się, gdyż dzięki negocjacjom z oskarżycielem udało mi się zbić wyrok ze $150 i 3 punktów do $50 i 0 punktów… Jako, że moja niefortunna stłuczka zdarzyła się podczas podróży służbowej więc firma refunduje mi również tę wczorajszą wyprawę. Ustawowa stawka za każdą milę to blisko $0.48, więc me 412 mnile w obie strony pokryją zarówno kozt paliwa, jak i samego mandatu.

A sam mandat traktuję jak nieco zawyżoną wejściówkę na spektakl pod tytułem „Amerykański Wymiar Sprawiedliwości”. Ogólnie było interesująco, ale po raz kolejny chyba bym się już nie wybrał…

Przedświąteczna krzątanina

Wczoraj skończyłem nasze zeszłoroczne podatki. Po raz pierwszy w życiu mamy otrzymać zwrot nadpłaconego podatku! Albo to albo tutejszy Urząd Skarbowy (IRS) zafunduje nam kontrolę… Ale na razie się tym nie przejmuję, pożyjemy zobaczymy. Tylko Agnieszka musi uzupełnić dokumentację jej ubiegłorocznych wydatków.

Najbliższe dni zapowiadają się całkiem ciekawie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to chyba pojedziemy jutro do znajomych do Toronto. Spędzimy razem Święta w ich malutkim mieszkanku. Będzie wesoło! Mam tylko nadzieję, że pogoda się trochę poprawi. Dzisiejszy poranek zaskoczył nas bowiem śniegiem i przymrozkami. Sprawdziłem prognozę… No cóż, przynajmniej zobaczymy się z Olą i Sebastianem.

Po powrocie czeka mnie kilka tygodni przepraw z audytorami, ale pod koniec kwietnia powinno się uspokoić. Przekazuję swe obowiązki memu następcy, by w przyszłym miesiącu zająć się czymś nowym. Nie wiem jeszcze dokładnie co to będzie, ale mam wrażenie, że będzie to miało coś do czynienina z nowym projektem dla Taiwanu. Zapowiada się ciekawie.

W przyszłą sobotę urządzamy małe przyjęcie dla starych (jak ten czas leci!) znajomych. Przyjdzie Derek z Denise, Brendan z Lindą, Paul i być może Michele, Jim , Lynda i Mike. Nie mieliśmy chyba jeszcze tylu ludzi w naszym małym domku od czasu jego inauguracji dwa lata temu.

Potem mam rozprawę w sądzie w miejscowości Glen, koło Albany. Jak wspominałem w poprzednim poście, jest to efekt mego zimowego rajdu po północnym wschodzie Stanów Zjednoczonych. Policjant, który pomógł nam wydostać się z zaspy zaproponował mi również mandat za – jego zdaniem – niedostosowanie prędkości do warunków pogodowych. Oczywiście nie wspomniał w nim o tym, że zapomniał usunąć z drogi samochód, który stanął mi w poprzek drogi. Rozprawa będzie o siódmej wieczorem, więc czeka mnie naprawdę długi dzień.

Agnieszka pomalowała wczoraj kuchnię na bardzo przyjemny odcień zieleni. Przy okazji pomalowała też połowę szafek i pralkę. Nie, nie mamy pralki w kuchni… Kilka tygodni wcześniej położyła kafelki nad kuchennymi blatami. Bardzo ciekawe, srebrno-szare, połyskujące w słońcu wszystkimi kolorami tęczy. Trochę jak plama rozlanej benzyny. Nasz dom naprawdę zaczyna wyglądać przytulnie.

Pięć miesięcy

Pięć miesięcy to sporo czasu. Oczywiście zależy do czego to odniesiemy. Ale w zestawieniu ze średnią życia człowieka, pięć miesięcy to jednak szmat czasu. W tym czasie można zrobić naprawdę wiele rzeczy: napisać książkę, zbudować dom albo namalować kilka obrazów. Można też nie napisać ani słowa w swym blogu i to właśnie jest me największe w tym okresie dokonanie…

Poprzedni wpis zapowiadał wyjazd na zasłużone wczasy. Jak się pewnie domyślacie wyjazd udał się znakomicie. Pogoda dopisała, kurort był znakomity, jedzenie, zakwaterowanie i atrakcje naprawdę na wysokim poziomie. Spędziliśmy tydzień w ośrodku Grand Ventana w pobliżu Puerto Plata na północnym wybrzeżu Dominikany. Przez siedem dni i nocy nie robiliśmy nic poza byczeniem się na plaży, piciem lokalnych drinków i moczeniem tyłków w Atlantyku. Nadia pokochała basen i Ocean, Aga masaże i mleko świeżych kokosów, mnie wystarczył plażowy leżak, książka i Santo Libre w sporych ilościach.

W grudniu pojechaliśmy do Polski. Chcieliśmy zawitać w Chorzowie na Święta, ale wigilię danym nam było spędzić na lotniskach i w podróży. Mieliśmy nadzieję, że niewiele osób będzie chciało podróżować w te dni – cóż za naiwność! Nowy terminal w Toronto zapchany był po uszy. Okazało się, że z powodu złych warunków pogodowych poprzedniego dnia w Londynie wszystkie loty do Wielkiej Brytanii były opóźnione. Co za tym idzie również i nasze loty ucierpiały z powodu tej globalnej dezorganizacji.

W Polsce spędziliśmy nieco ponad dwa tygodnie. Czas szybko nam upłynął na niezliczonych wizytach u Rodzinki i Znajomych. Miło było spotkać się z ludźmi, których kilka lat już nie widzieliśmy. Były więc miłe i długie spotkania, wspomnienia, nocne dyskusje i hektolitry piwa. Było naprawdę miło!

Po powrocie nic się specjalnego nie działo. Agnieszce business zaczął się szybko w tym roku rozkręcać. Już od stycznia miała sporo klientów i zawarła kilka transakcji. Nadia nie przejmując się niczym rosła jak na drożdżach, codziennie zaskakując nas nowymi umiejętnościami. Mnie czas mijał między pracą w ALSTOM’ie, a tworzeniem stronki dla firmy zajmującej się… sprzątaniem psich odchodów (Doody MASTER, Inc.).

Raz tylko tej zimy, na początku marca, wybraliśmy się na narty. Wyciągi są bardzo blisko naszego domu, więc zostawiwszy Nadię pod opieką sąsiadki pojechaliśmy szusować. Spędziliśmy cały dzień na stokach. Było naprawdę znakomicie! Pogoda była idealna, a z racji tego, że wybraliśmy się w dzień powszedni również na zbyt wielki tłok narzekać nie mogliśmy. Szkoda, że już po zimie…

Wracając do zimy na krótką chwilkę opiszę może me przygody w Walentynkowy wieczór. Jak pewnie wiecie zima tego roku tak naprawdę nie zawitała do nas aż do połowy stycznia. Gdy jednak już dotarła to zapodała nam kilka naprawdę obfitujących w śnieżne atrakcje dni. Byłem właśnie w Windsor Locks w Connecticut, gdy największa tej zimy burza śnieżna nawiedziła północno-wschodnią część Stanów Zjednoczonych. Było już późne popołudnie, gdy po skończonym szkoleniu miałem wracać do domu. Okazało się jednak, że większość lotnisk została zamknięta i nie będzie możliwości wylotu, aż do dnia następnego. Nie zmartwiło mnie to zbytnio, a perspektywa kolejnej nocy w hotelu nie była tak straszna jak spędzenie wielu godzin w samochodzie. Okazało się jednak, że koleżanka, z którą podróżowałem nie miała wyboru i nie chcąc pozostawić dzieci samych w zimną, śnieżną noc, musiała szybko wracać do domu. Co miałem zrobić? Zaoferowałem, że pojedziemy razem…

Z Windsor, CT do Rochesteru jest jakieś 350 mil autostrady. W pogodowo normalny dzień podróż ta zajmuje około pięciu godzin. Nam zajęło to blisko dziewięć, z czego dwie z zaspie… Otóż w okolicach Albany zdarzyło nam się napotkać na drodze samochód porzucony na lewym pasie autostrady. Traf chciał, że był to właśnie ten sam pas, którym my podróżowaliśmy. Prawym pasem jechał duży samochód ciężarowy. Wobec niemożności zatrzymania się przed niespodziewaną przeszkodą, nie mając też możliwości jej ominięcia zdecydowaliśmy się na nieuniknioną kolizję. Jako, że szybkość podróżna była naprawdę niewielka, również i efekt kolizji nie był zbyt poważny. Udało mi się zmieścić pomiędzy tyłem porzuconego auta, a ciężarówką uszkadzając jedynie zderzak i lewy migacz. Gdyby nie fakt, że w wyniku tego bliskiego spotkania zakopaliśmy się również w zaspie, moglibyśmy bez problemu podróżować dalej. Pomoc drogowa i policja dotarły dopiero po półtorej godzinie od zdarzenia. Biorąc pod uwagę liczbę uszkodzonych samochodów, które tego dnia widziałem na drodze musieli być naprawdę nieźle zajęci…

No dobra, chyba wystarczy jak na podsumowanie pięciu miesięcy. Za chwilę idziemy na imprezę do znajomych więc pora już kończyć. Postaram się w przyszłości mniejsze robić przerwy…

Śnieg i wakacje

Wczoraj wieczorem spadł pierwszy śnieg. Wiem, że to nic specjalnie ekscytującego, zwłaszcza, że tego samego dnia również w Polsce przeszła śniegowa nawałnica, zmuszając do sięgnięcia po zimowe przypory gimnastyczne. Dla Nadii jednak było to nie lada wydarzenie, bo mimo, iż widziała już śnieg poprzedniej zimy wydaje się jednak tego nie pamiętać. Mówi o nim jedynie w kontekście przygód Kukuryki (poprawnie Tinky Winky – dla niewtajemniczonych to jeden z tytułowych bohaterów Teletubisiów).

Dla nas cieńka warstwa białego puchu na gruncie, nie jest powodem do radości, choć nie frapuje nas to również. Dziś bowiem, za godzinkę, gdy się już spakujemy, wsiądziemy bowiem do auta i pojedziemy na północ… Po to tylko jednak, by wsiąść w Toronto w samolot, który zabierze nas na gorące plaże Puerto Plata! Dziś bowiem, po tygodniach ciężkiej pracy i ślęczenia w robocie po kilkanaście godzin dziennie, wyruszamy na zasłużone wakacje! Wakacje, których nie mieliśmy już od prawie trzech lat!

Tak więc życzymy sukcesów w odśnieżaniu! Będziemy o Was pamiętać wystawiając tyłki do słońca, sącząc Piña Colady na białych plażach Karaibów

Cleveland

Wczoraj wieczorem wróciliśmy z Cleveland. Pojechaliśmy tam w piątek, aby na długi weekend spotkać się z Piachami. Muszę przyznać, że wycieczka udała się znakomicie! Mimo nieco mało kooperatywnej pogody.

Korzystając z wolnego piątku wyruszyliśmy w drogę już przed południem. Przejechanie blisko 270 mil zajęło nam niecałe pięć godzin, wliczając w to jeden postój i jeden objazd. Całkiem nieźle. Nadia nie była nawet zbyt uciążliwa. W drodze wyspała się, naoglądała „kum”, czyli bajek o kreciku, a nawet nauczyła ładnie wymawiać „Stasiu”.

Cleveland przywitało nas rykiem silników odrzutowców trenujących przed zbliżającymi się pokazami. Hornet’y śmigały tuż nad naszymi głowami, gdy jechaliśmy przez downtown szukając hotelu. Gdy dotarliśmy na miejsce okazało się, że Piachów jeszcze nie ma, a co więcej nie wyruszyli jeszcze z Chicago. Popołudnie spędziliśmy więc samotnie zwiedzając to, na swój sposób bardzo ciekawe miasto. Stosunkowo wiekowe budynki zdradzają minioną świetność, lecz brak tłumów na ulicach przypomina o niedawnych problemach. Cleveland po raz drugi w ciągu ostatnich trzech lat otrzymało tytuł najbiedniejszego dużego miasta w USA.

Zbyszek zadzwonił około czwartej nad ranem. Dojechali i poszli spać. Spotkaliśmy się dopiero następnego dnia około południa. Ze względu na marną pogodę postanowiliśmy spędzić resztę dnia zwiedzając Rock & Roll Hall Of Fame. Co prawda nie spodziewałem się po tym miejscu zbyt wiele, to jednak przyznać muszę, że zaskoczyła mnie jego popularność. Tłumy zwiedzających ani eksponaty ofiarowane przez gwiazdy estrady nie wzbudziły mego zachwytu. Przybyłem, zobaczyłem i… nie muszę już tu wracać.

Dzień zakończyliśmy kolacją w irlandzkim pubie, winem i dyskusjami do północy. Podyskutowalibyśmy z pewnością dłużej ale mieliśmy tylko jedną butelkę wina. Nauczka na przyszłość.

Niedzielę spędziliśmy w Centrum Nauki (Great Lakes Science Center). Ciekawe eksponaty, pobudzające wyobraźnię eksperymenty i zadziwiająco realistyczny film o starożytnej Grecji zasłużyły na moją gorącą rekomendację. Dzień zakończyliśmy długim spacerem i kolacją w Fat Fish Blue, restauracji utrzymanej w atmosferze Nowego Orleanu. Nadia i Stasiu zadbali o oprawę artystyczną tańcząc i skacząc po scenie ku uciesze reszty gości i zgrozie właścicieli lokalu. Na szczęście nikt i nic specjalnie nie ucierpiało podczas tych popisów. Tej nocy w hotelu bawiło się mnóstwo gości przyjęcia weselnego. My dyskutowaliśmy zdecydowanie dłużej…

…dłużej też spaliśmy następnego ranka, ale po śniadaniu i wymeldowaniu się z hotelu ruszyliśmy na podbój ostatniego punktu naszej weekendowej wyprawy – miejskiego ZOO. Jego rozmiar zaskakuje, ilość zwiedzających niestety też. Ogólnie jednak wrażenie po wizycie jak najbardziej pozytywne! Najbardziej podejrzewam podobało się Nadii i Stasiowi.

Po spóźnionym lunchu pożegnaliśmy się z postanowieniem rychłego spotkania ponownie i ruszyliśmy w drogę powrotną. Tym razem już bez przeszkód, po czterech godzinach jazdy dotarliśmy do domu. Nadia przespała całą drogę, od czasu do czasu słyszeliśmy tylko jej ciche „Stasiu?” przez sen…